พระราชบัญญัติการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท พ.ศ.2562 มีที่มาจากสถานการณ์ปัจจุบันที่มีข้อพิพาทแพ่งและทางอาญาเกิดขึ้นเป็นจำนวนมาก พระราชบัญญัตินี้เน้นกระบวนการไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางแพ่งซึ่งมีทุนทรัพย์ไม่มากนัก และข้อพิพาททางอาญาบางประเภท โดยเป็นกฎหมายกลางเพื่อให้หน่วยงานของรัฐหรือศูนย์ไกล่เกลี่ยข้อพิพาทภาคประชาชนใช้ในการยุติหรือระงับข้อพิพาทดังกล่าว โดยคำนึงถึงความยินยอมของคู่กรณีเป็นสำคัญ ทำให้ปริมาณคดีขึ้นสู่ศาลลดน้อยลง ลดปัญหาความขัดแย้ง เกิดความสมานฉันท์ขึ้นในสังคม ลดงบประมาณแผ่นดินและเสริมสร้างสังคมให้อยู่ร่วมกันอย่างปกติสุข พระราชบัญญัตินี้ในมาตรา 10 ก(1) บัญญัติคุณสมบัติของบุคคลที่ประสงค์จะขึ้นทะเบียนเป็นผู้ไกล่เกลี่ยต้องผ่านการฝึกอบรมการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทตามหลักสูตรที่คณะกรรมการพัฒนาการบริหารงานยุติธรรมและเสรีภาพ และมหาวิทยาลัยรังสิต โดยคณะอาชญาวิทยาและการบริหารงานยุติธรรมได้เล็งเห็นถึงความสำคัญในการพัฒนา ผู้ที่มีความประสงค์ขึ้นทะเบียนเป็นผู้ไกล่เกลี่ยให้มีความรู้เกี่ยวกับกระบวนการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท กฎหมายเบื้องต้นที่เกี่ยวข้อง ความสามารถและทักษะการเป็นคนกลางไกล่เกลี่ยข้อพิพาท รวมถึงจริยธรรมในการปฏิบัติหน้าที่ผู้ไกล่เกลี่ยตามบทบัญญัติแห่งกฎหมาย โดยการฝึกอบรมหลักสูตรกลาง สำหรับผู้ไกล่เกลี่ยข้อพิพาทตามมาตรฐานที่คณะกรรมการพัฒนาการบริหารงานยุติธรรมแห่งชาติกำหนด